Gatunki inwazyjne mają zdolność szybkiego i skutecznego zasiedlania nowych terenów. Pomaga im w tym między innymi szybki wzrost (barszcz Sosnowskiego ok. 3 metry, kolczurka klapowana ma pędy dorastające do 8 metrów). Rośliny te mogą wytwarzać ogromne ilości nasion, które bardzo łatwo i szybko kiełkują. Młode siewki tworzą gęsty dywan, zabierając światło, wodę i przestrzeń  innym roślinom. Mogą też bardzo łatwo rozmnażać się wegetatywnie -poprzez bardzo łatwe ukorzenianie się pędów oraz rozległe kłącza (rdestowiec wytwarza kłącza na głębokość nawet 5 metrów i do 7 metrów od rośliny macierzystej. Są gatunkami obcymi, nie mają więc u nas szkodników, które kontrolowałyby ich liczebność. Część z nich jest bardzo chętnie odwiedzana przez zapylaczy, ponieważ ich nektar zawiera znacznie więcej cukru niż nektar rodzimych roślin. Obserwując tak duże zainteresowanie owadów, wydaje się nam, że rośliny te są dla nich korzystne. Nie jest to prawdą. Wprawdzie pożywienia dla owadów jest dużo, ale występuje w krótkim przedziale czasu a tylko nieliczne owady potrafią magazynować nektar (głównie pszczoła miodna). Większość zapylaczy nie wytwarza miodu i potrzebuje stałego dopływu pożywienia. Niektóre z nich potrzebują bardzo konkretnych roślin na różnych etapach swojego rozwoju (np. murarka nakamionka potrzebuje pyłku z kwiatów żmijowca, gąsienice pięknego motyla rusałki pokrzywnika żywią się liśćmi pokrzywy itd.)  Oprócz tego owady potrzebują schronienia i miejsc lęgowych a rozległe połacie zasiedlone przez jedną roślinę nie oferują tego.